Grzechy kapłanów… Popularny i bardzo chwytliwy temat dla nieprzyjaciół Kościoła oraz niektórych nadgorliwych wiernych. Można o tym w ogóle mówić, czy lepiej milczeć? Zdania są podzielone, jak i motywacje zwolenników i przeciwników. A te motywacje są tu kluczowe. Jeśli są dobre i Boże – powinny nam w pewnych sytuacjach kazać zamilknąć, w innych natomiast mówić.
Sam Bóg wyjawia prawdę o swoich kapłanach św. Katarzynie Sieneńskiej. Najpierw tę wzniosłą i zaszczytną, a potem bolesną, wręcz tragiczną… Ale jest to zawsze prawda wypowiedziana z miłością, mająca na celu nie wywołanie zgorszenia czy obgadanie, ale naprawienie zła poprzez zachętę, co wielokrotnie jest podkreślane – do ciągłego ofiarowywania się i modlitwy za kapłanów.
Taki jest również cel tego artykułu. I z takich też między innymi źródeł, jak cytowany poniżej Dialog o Bożej Opatrzności św. Katarzyny ze Sieny, najlepiej czerpać wiedzę w tym temacie. Ale także, a może przede wszystkim – w temacie szacunku, jakiego wymaga od nas Pan Bóg dla Jemu poświęconych, pomimo ich błędów.
Na podstawie: Dialog o Bożej Opatrzności, rozdział: ” MISTYCZNE CIAŁO ŚWIĘTEGO KOŚCIOŁA” (fragmenty), św. Katarzyna ze Sieny.
Godność kapłanów
„Są oni mymi pomazańcami i nazywam ich Chrystusami moimi. Powierzyłem im rozdawanie Mnie samego wam. Umieściłem ich, jak kwiaty wonne, w mistycznym ciele świętego Kościoła. Godności tej nie ma nawet anioł, a dałem ją ludziom, tym, których wybrałem na mych szafarzy. Uczyniłem z nich aniołów, więc powinni być w tym życiu aniołami ziemskimi.
Od każdej duszy wymagam czystości i miłości, żądam, aby kochała Mnie i bliźniego, aby pomagała mu w potrzebie wedle możności, wspierając go modlitwą i jednocząc się z nim w miłości, jak ci już na innym miejscu o tym mówiłem. Lecz daleko bardziej żądam czystości do kapłanów moich, miłości dla Mnie i dla bliźnich, którym winni rozdawać Ciało i Krew Jednorodzonego Syna mojego, z płomienną miłością i głodem zbawienia dusz, dla chwały i sławy imienia mojego”.
14/05/2017
Alicja Lenczewska (1934 – 2012) – pełna życia, ciekawa świata i ludzi, zdecydowana i utalentowana. Do ok. 50 roku życia prowadziła zwykłe, choć wcale nie nudne życie szczecińskiej nauczycielki. Nie było w nim jednak wiele miejsca dla Pana Boga…
Ale to ją Pan Jezus obdarzył niezwykłym darem mistycznych spotkań z Nim, słyszenia Jego głosu i pouczeń, które przez 25 lat spisywała w swoich duchowych dziennikach. Ich teologiczna i duchowa głębia zachwyca dzisiaj i umacnia wiarę.
Są one – jak pisze ks. Sławomir Kostrzewa w artykule dla Naszego Dziennika – „fascynującym obrazem miłości Boga Stwórcy do swoich dzieci – ludzi. Bóg, który jest miłością, uczy, co to znaczy kochać bliźniego we współczesnym świecie, jak widzieć Boga w każdym człowieku, uczy patrzeć na świat, wydarzenia, ludzi Jego oczami. Alicja w tych rozmowach reprezentuje problemy i wątpliwości, jakie może nosić w sobie każdy człowiek. Zadaje Mu pytania: „Jak się mam poprawić?”, „Dlaczego nie mogę się skupić na modlitwie?”, „Dlaczego istnieje zło, cierpienie?”. Jezus cierpliwie objaśnia, tłumaczy, nie ignoruje żadnego pytania Alicji. Ale przede wszystkim pomaga jej lepiej rozumieć sprawy, od których zależy zbawienie: czym ma być świętość w życiu człowieka, jak walczyć z pychą, czym jest droga dziecięctwa Bożego. Uczy, jak łączyć swoje cierpienia z cierpieniami Jezusa. To także fenomenalny podręcznik modlitwy, przygotowania do świadomego trwania w Bożej obecności na modlitwie, szczególnie w czasie Eucharystii”.
Prezentacja ukazuje ścieżkę duchowego rozwoju Alicji, począwszy od wczesnej młodości, wypełnionej usilnym poszukiwaniem szczęścia, którego nie mógł dać jej świat, poprzez moment nawrócenia, drogę dojrzałej wiary, apostolstwa w świecie i daru słyszenia w swoim wnętrzu Słów Pana, aż po ostatni etap choroby nowotworowej i powrotu do domu Ojca. Zwieńczeniem są obrazy związane z publikacją i popularyzacją pism Alicji, które trafiają dzisiaj do coraz szerszego grona odbiorców, pozyskując sobie ich uznanie, ale przede wszystkim serca.
Projekt i wstęp: Dorota Porzucek /CC BY-NC-ND 4.0
Fot. VICONA.pl /CC BY-NC-ND 4.0, archiwum rodziny Lenczewskich, archiwum Hospicjum św. Jana Ewangelisty w Szczecinie
Źródło cytatów: Świadectwo. Dziennik duchowy, Alicja Lenczewska, wyd. Agape 2016; Słowo pouczenia, Alicja Lenczewska, wyd. Agape 2016
Serdeczne podziękowania dla wszystkich, którzy okazali mi pomoc i życzliwość podczas realizacji tego projektu, a szczególnie dla Iwony i Grzegorza Kępistych, Doroty i Sławomira Lenczewskich, s. Teresy Łozowskiej CSFFM, Wydawnictwa Agape, Hospicjum św. Jana Ewangelisty w Szczecinie.
