Ks. Ludwik Laskowski (1893 – 1942)
Urodził się 5 grudnia 1893 r. w miejscowości Jazgarzew (4 km od Piaseczna i 30 km na południe od Warszawy – powiat grójecki). Chrzest, Pierwszą Komunię św. oraz bierzmowanie przyjął w miejscowym kościele parafialnym pw. Św. Rocha.
Po ukończeniu 6-klasowego Gimnazjum w Warszawie wstąpił do Metropolitarnego Seminarium. 27 stycznia 1918 r. w katedrze warszawskiej przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Aleksandra Kakowskiego. Pierwszą placówką młodego neoprezbitera była parafia pw. Podwyższenia Świętego Krzyża w Moszczenicy. Następnie był wikariuszem w Złakowie Kościelnym koło Łowicza, parafii św. Kazimierza w Łodzi.
W latach 1920-22 ks. Laskowski był wikariuszem parafii Mileszki, a po śmierci proboszcza otrzymał nominację na tymczasowego zarządcę parafii. Po dwóch latach pracy w tej parafii został mianowany na proboszcza parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Turze i tę funkcję piastował przez 13 lat (w latach 1932-41 proboszczem w Turze był jego brat – ks. Henryk Laskowski). Ze względu na wezwanie kościoła ks. Laskowski bardzo popierał rozwój bractwa Trójcy Przenajświętszej, które w 1926 r. liczyło 443 osoby. W duszpasterstwie parafialnym w Turze popierał także kult maryjny.
W 1932 r. ks. Laskowski został mianowany proboszczem parafii w Szczercowie, jego poprzednikiem był ks. Franciszek Potapski, późniejszy dziekan bełchatowski i męczennik w Dachau.
Ostatnie pismo ks. Laskowskiego skierowane do Kurii Biskupiej nosi datę 24 listopada 1940 r., w którym zawiadomił o zniszczeniu budynków parafialnych w 1939 r. pisząc, że „widok kościoła parafialnego był opłakany”, ale kościół św. Barbary na cmentarzu znajdował się w dobrym stanie. Ks. Laskowski prowadził duszpasterstwo w Szczercowie do aresztowania 6 października 1941 r. Kiedy gestapowcy uwolnili proboszcza na krótko, aby później powtórnie go aresztować, niektórzy parafianie proponowali Księdzu, by się ukrył, ale on wówczas powiedział: „Jezus Chrystus przed oprawcami się nie ukrywał”. Został uwięziony w obozie przejściowym w Konstantynowie Łódzkim. Tam spotkał swojego młodszego brata – ks. Henryka, aresztowanego jako proboszcza w Turze. Dalej złączył ich wspólny los transportu do Dachau 30 października 1941 r. Ks. Ludwik Laskowski – nr. obozowy 28485 – zmarł 27 kwietnia 1942 r. w Dachau, a zrujnowały mu zdrowie „zimne deszcze wiosenne” podczas prac ogrodowych, jak zaznaczył to we wspomnieniach ks. Ludwik Bujacz. (Oprac. Ks. Kazimierz Dąbrowski/Niedziela 20(1258) – 14 maja 2017)
Obóz koncentracyjny w Dachau (30 km od Monachium) powstał krótko po przejęciu w Niemczech władzy przez nazistów w 1933 r. Do 1945 r. więziono tam ponad 200 tys. osób, przede wszystkim więźniów politycznych, Żydów, Sinti i Romów, homoseksualistów oraz tzw. Badaczy Pisma Świętego. Od 1940 roku do obozu trafiło ponad 2.700 duchownych różnych chrześcijańskich wyznań z całej Europy. Największą grupę stanowili Polacy – było ich ok. 1800. Połowa z nich nie przeżyła obozu. 200 z więzionych w Dachau mężczyzn uchodzi w Kościele katolickim za męczenników – prześladowanych za wiarę w Jezusa Chrystusa. Do tej pory Kościół beatyfikował 56 z nich, wśród nich księży, zakonników, ale i świeckich.
