I. Zasady ogólne.
1. «Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonym warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych» (KPK, kan. 992; KKK, n. 1471). Odpust zupełny jest szczególnym darem łaski Bożej, dzięki któremu wierny będący w stanie łaski uświęcającej w sakramentalnej spowiedzi może uzyskać również darowanie kar czyśćcowych. Nie można uzyskać odpustu nie będąc w stanie łaski uświęcającej.
2. Tylko ten jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności1 (kan. 996 § 1). Aby zaś wierny zdolny do uzyskania odpustów rzeczywiście je uzyskał powinien mieć przynajmniej ogólną intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności, zgodnie z brzmieniem udzielenia (kan. 996 § 2). Nadto wierny powinien wzbudzić sobie wewnętrzną postawę całkowitego oderwania od grzechu, również powszedniego2 (a więc także od nałogu).
3. Odpust zupełny można zyskać tylko jeden raz dziennie, albo dla samego siebie albo dla jednej z dusz cierpiących w czyśćcu (zob. kan. 994). Do otrzymania odpustu jednak wymagane jest nadto spełnienie trzech następujących, tzw. zwykłych warunków3:
1) wyznać grzechy, przystępując do sakramentalnej spowiedzi4;
2) przyjąć sakramentalną Komunię świętą;
3) pomodlić się według intencji Ojca świętego5.
4. Spowiednicy są upoważnieni do dokonywania zmian zarówno przepisanego dzieła obdarzonego odpustem, jak też warunków do uzyskania odpustów dla osób, które mają prawną przeszkodę uniemożliwiającą lub bardzo utrudniającą zyskanie odpustów, zachowując pewną równowagę między tym, co penitent miał wykonać, a tym, co może wykonać ze względu na jego ograniczone możliwości dokonania czynu obdarzonego odpustem6.
5. Ordynariusze mogą zezwalać wiernym, w stosunku do których posiadają władzę, a którzy mieszkają w okolicach, gdzie wcale nie można albo tylko z wielką trudnością przystąpić do sakramentalnej spowiedzi lub przyjęcia Komunii świętej, aby mogli uzyskać odpust bez sakramentalnej spowiedzi i eucharystycznej Komunii świętej, byle tylko wzbudzili sobie akt żalu doskonałego i mieli postanowienie przystąpienia do tych sakramentów, skoro tylko nadarzy się okazja7. W tym wypadku nie chodzi o zamianę, lecz o zezwolenie-dyspensę od dwóch warunków: spowiedzi i Komunii świętej. Jednak wierny musi się też wyrzec wszelkiego grzechu, nawet powszedniego. I od tego nie może zwolnić ani ordynariusz, ani spowiednik. W tych dyspozycjach widoczna jest troska Kościoła o umożliwienie wiernym zyskania odpustu zupełnego8.
II. Odpust zupełny za odmówienie Koronki do Bożego Miłosierdzia9.
1. Sposób odmawiania Koronki do Bożego Miłosierdzia Pan Jezus objawił świętej S. Faustynie 13 i 14 wrześniu 1935 roku, w Wilnie. Chrystus przywiązał do tej praktyki poważne obietnice: “Uprosisz wszystko, jeśli tylko to, o co się modlisz, zgodne jest z Bożą wolą”10.
2. Penitencjaria Apostolska dekretem z 12 stycznia 2002 roku postanowiła, że wszyscy wierni mogą zyskać odpust zupełny – pod zwykłymi warunkami (zob. wyżej: Zasady ogólne n. 3, 1)-3) – jeśli wyzbędą się całkowicie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu i pobożnie odmówią Koronkę do Bożego Miłosierdzia w kościele lub kaplicy wobec Najświętszego Sakramentu Eucharystii, publicznie wystawionego lub też przechowywanego w tabernakulum.
3. Jeżeli wierni z powodu choroby lub innej słusznej przyczyny nie mogą wyjść z domu, ale odmówią Koronkę do Bożego Miłosierdzia z ufnością i pragnieniem miłosierdzia dla siebie oraz gotowością okazania go innym, to pod zwykłymi warunkami równie mogą zyskać odpust zupełny11.
4. W wypadku braku któregoś z wyżej opisanych wymogów, odpust będzie tylko cząstkowy12. Można go zyskać więcej razy w ciągu jednego dnia13.
5. Koronka do Bożego Miłosierdzia to bardzo skuteczna modlitwa, odwołujemy się w niej bowiem do bolesnej Męki Chrystusa: “Dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata”; mówimy w niej: “Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata”. Odmawianie Koronki pobożnie i z ufnością, wyprasza również łaskę szczęśliwej i spokojnej śmierci; mogą ją otrzymać nie tylko ci, którzy odmawiają Koronkę, ale także umierający, przy którym modlą się inni.
Odmawianie Koronki do Bożego Miłosierdzia może być naszą odpowiedzią na wezwanie Ojca Świętego, abyśmy wszyscy byli świadkami miłosierdzia.